Σ Ω Μ Α Σ Ε Λ Ι Δ Α

 

Καθώς το πΕλμα του ποδιού τη ζεστή άμμο χαϊδεύει

έτσι και το νερό τής θάλασσας χαϊδεύει

τούς αστραγάλους του ποδιού μου

απαλά μεθοδικά αιώνια

 

φτέρνα χρυσή

Κι όμως τρωτή

φτέρνα γυναίκας.

 

Τό νερό μάτι του νού ανέβαινε σιγά σιγά

στή μνήμη μου στήν κνήμη μου

έφτανε στο γόνατο έκλεισε

τήν ιγνύδα με μιά κίνηση

σάν να έλεγε:

 

"Μιά τό δίνεις μιά το παίρνεις

καί τό Σάββατο πεθαίνεις."

 

Και οι μηροι γραμμές παράλληλες

κάθετες πρός τήν θάλασσα

έστειλαν ακίνητοι

 

βυθίστηκα

μέχρΙ

τόν λαιμό.

 

Τα μάτια ερεύνησαν τόν ροζιασμένο αγκώνα

τόν χνουδιασμένο πήχυ

κοίταξαν τόν καρπό του χερΙού.

 

Το κρανίο τόπος που τα δάχτυλα αναπαύονται

όταν το κεφάλι,πολύτιμο κουτί τής Πανδώρας,

ανοίγει και σκορπίζει στο μέτωπο

έννοιες και φόβους

κι ο αυχένας χαμηλώνει απ' το βάρος τής θλίψης.

 

Τα δέκα δάχτυλα λαμπάδες

στήν ακέφαλη τράπεζα πάνω να καίνε

φωτίζοντας το μήλο του Αδάμ

και τίς στιλπνες ¿¡μπέσα των μήπως τής Αφροδίτης.

 

Η ράχη του βουνού καμπύλη στόν ορίζοντα

άγγιξε τη δικη μου τήν πλάτη

και κατέβαινε μέχρι τα ωμέγα των ώμων μου

 

Μασχάλες

σπηλιές

μιας γης αφράτης

 

Μασχάλες

σπηλιές

δένδρου αειθαλούς.

 

Οι πλευρές του κορμιου,

τα πλακόστρωτα του στέρνου

και πιο κάτω το επιγάστριο

σημειο κοινό του κύκλου που τόν είπαμε:

γλάστρα

και γάστρα

γαστέρα

κοιλιά γήινη.

 

Κι ένα σημάδι χαμόγελου κοντά

στή δασώδη περΙοχή των βουβώνων το

τό δάσος

τό δασάκι μου

σκοτάδι καί πορφύρα.

 

 

 

Χριστινα Λιναρισ-Κοριδου, 1987

S O M À S S E L I T H À

 

While the sole of my foot

the warm sand is caressing

the sea-water similarly caressed

the ankles of my foot

smoothly, perpetually

 

a heel of gold

and yet so mortal

a woman's heel

 

The water, eye of the mind

reptile fluctuating steadily

reaching up my memory

the remembrance of my knee

licking with murmuring movement

the hollow of my knee

as if to say

 

"you give me four, you take back five

on Saturday you won't survive"

 

And the thighs parallel lines

planted in the sea

remain immobilized

 

I felt

immersed

up to

the neck

 

The eyes observed the wrinkly elbow

the downy arm

glanced at the wrist

the skull a space where the fingers rest

whenever the head Pandora's precious box

opens up spreading across

the front

meanings and fears

and the neck bent under the weight of sorrow

 

Ten fingers candles

upon the headless table burning

shining on Adam's apple

and on the glossy slopes of the chest

those Aphrodite's apples

 

The mountain's side a curve in the skylines

touched my back

glided till the S of my shoulders

 

armpits caves of soft soil

armpits caves of an ever-flourishing tree

 

The torso's sides

the paved chest

and a bit lower the epigastrium

roof of a circle we have called:

a flower pot

a vase

amphora

an earthly belly

 

And a trace of a smile near

the bushy field

dense forest

my little forest

obscure and infra-red.

 

 

Christina Linaris-Coridou,1987, video poem

Translation:Yanis Linaris